เหตุผลของการดำรงอยู่

เนื้อเรื่อง

                 เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว  บ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่บนเนินในชนบทเปิดไฟสว่าง  ริมระเบียงบ้านนั้น  ชายชรายืนเหม่อมองพระอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า

                "คุณพ่อคะ  เข้าบ้านเถอะค่ะ  เริ่มมืดแล้วนะคะ" เสียงผู้เป็นบุตรสาวตะโกนออกมา  ชายชราหันไปยิ้มให้บุตรสาวผู้มีดวงหน้าละม้ายคล้ายมารดายิ่งนัก

                "พ่อขอเดินเล่นซักพัก  ลูกไปดูเมเถอะ"

                นานมากแล้ว  ที่เธอจากไปเหลือไว้เพียงเขาและลูกสาววัยเยาว์  เขายังจำวันนั้นได้  ชุดสีขาวประดับลูกไม้  ช่อดอกไม้ที่เขาเลือกให้เธอและคำมั่นสัญญาแห่งรัก

                ความสุข  ความทุกข์  ความปลาบปลื้มและความเศร้า  ที่คละเคล้าปะปนกันไปตามกระแสของเวลาที่เคลื่อนผ่าน  ชายชราเดินหลับตาพริ้มนึกถึงวันที่ดวงใจดวงน้อยถือกำเนิด  มือน้อยๆที่มาแตะหน้าเขาและเสียงอ้อแอ้อันน่ารัก  โลกของเขาและเธอเต็มไปด้วยความสุข

                แต่ก็เพียงแค่  5  ปีเท่านั้น  เวลาแห่งความสุขก็จบลงเมื่อโรคร้ายมาพรากเธอไปตลอดกาล  คำฝากฝังก่อนสิ้นลมของเธอยังคงตราตรึง  คำฝากฝังเรื่องเจ้าตัวน้อย  นับตั้งแต่นั้น  เหตุผลของการมีชีวิตอยู่ของเขาก็คือ  เป็นกำลังให้ดวงใจดวงนี้มีอนาคต

                จวบจนวันนี้ก็ 20 ปีแล้ว  ดวงใจดวงน้อยที่เคยงอแงหาเขาหรืออ้อนเวลาอยากได้ของเล่นเติบโตขึ้นอย่างดงามและแข็งแกร่ง  เป็นความภูมิใจของเขาและมันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่า  เขาไม่ได้ผิดสัญญากับเธอ  ตอนนี้ผู้เป็นบุตรสาวก็ได้เจอคนที่ดีและมีดวงใจดวงใหม่แล้ว  ชีวิตของเธอมีฐานที่มั่นคงให้พักพิงแล้ว

                ชายชราเดินไปหยุดอยู่ริมหน้าผา  เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีหม่นอีกครั้ง  เห็นภาพของเธอฉายอยู่บนนั้น  เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่เขาเคยได้รับเมื่อนานมาแล้ว 

                "ฉันรักษาสัญญาของเธอแล้วนะ  ตอนนี้ยายหนูมีความสุขและมีหลักให้พึ่งพิงแล้ว  ฉันไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตแล้วล่ะ  เหลือแต่ความตั้งใจ...ที่อยากจะอยู่กับเธอตลอดไป  ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน" นัยน์ตาของชายชราทอแสงอย่างเป็นสุข

...ก่อนที่ขาจะก้าวผ่านพ้นขอบเหวไป...